A Basílica de Santa María é sen dúbida o mellor exemplo de arquitectura relixiosa de toda a cidade. Construída no S. XVI a iniciativa do Gremio de Mareantes, conxuga o gótico tardío co Renacemento. Chea de lendas, as pedras da súa fachada acollen representacións tan singulares como unha vista da cidade en pedra ou un santo con anteollos.
A Igrexa Santa María é sen dúbida o mellor exemplo de arquitectura relixiosa de toda a cidade. A Real Basílica de Santa María A Maior iníciase no século XVI como iniciativa do gremio de Mareantes, habitantes da Moureira, activo e puxante barrio mariñeiro.
Declarada Monumento histórico Artístico en 1931, Santa María conxuga á perfección o Gótico tardío co Renacemento. A este último estilo pertence a súa fachada principal (s. XVI), obra de Cornelis de Holanda e Joãou Nobre, considerada unha das óbras cume do estilo plateresco en Galicia. A fachada, que alberga unha curiosa imaxe de San Xerome con anteollos, concíbese como un grandioso retablo pétreo no que as numerosas imaxes sagradas concíbense para exaltar á Virxe. Resulta curiosa a inclusión das figuras de Teucro (fundador mitolóxico da cidade) xunto coa do arcanxo San Miguel e Hércules (heroe que simboliza a mariñeiría pontevedresa), na mestura do relixioso con profano, o que non deixa de delatar o incipiente Humanismo do momento. Cabo ademais resaltar o conxunto de substitucións que ornamenta o interior da fachada, coas vidas de santos e con sátiras dos pecados capitais.No interior, pódese contemplar o Cristo do Desencravo (s. XVI), o Cristo dos Mariñeiros (s. XVIII) e as sorprendentes bóvedas de crucería.
Tamén renacentistas son as táboas pintadas polo portugués Francisco de Teide (1581), aínda que outros elementos, entre os que se inclúen varios retablos e imaxes devocionais, foron encargados en época barroca e neoclásica a notables escultores galegos. Posteriormente, en 1909, acometeuse cun rexenerado estilo neogótico o novo retablo maior e o púlpito.
