Coñecida outrora como Nosa Señora de Oseira, a primitiva igrexa construíuse no século XII debido ao establecemento do Mosteiro de Oseira en Marín en 1151. A igrexa, que foi levantada sobre unha roca, tivo numerosas reformas ata acadar o actual aspecto barroco en 1739.
En 1603 comeza a súa reconstrución, pasando a ser Igrexa Parroquial, en 1661. En 1703 sofre unha nova reforma que incorpora a actual capela maior, e en 1739 engádeselle o campanario incorporando os novos elementos barrocos presentes na actualidade.
No seu interior chama a atención a cuberta de bóveda de crucería. Alberga seis retablos de estilo barroco (s. XVIII) e neoclásico (s. XIX), destacando os tres situados no cruceiro. No exterior, a través dunha escalinata accédese á fachada, co típico frontón e porta adintelada do XVIII. Acolle no testeiro escudo de Oseira.
Esta situada na Praza do Reloxo, no corazón da zona vella de Marín. A zona vella ten as súas orixes no medievo. Antes del século XII, Marín estaba limitada a un pequeno número de vivendas illadas na beira do mar nas marxes do Río Barazal.
Co paso do tempo foise edificando un núcleo urbano formado por vivendas de pescadores que forman un conxunto de interese patrimonial ao engadirse as mesmas, algunha de máis porte, como a chamada Casa dás Irmás Fontenla, e outras pertencentes aos corsarios ao servizo do rei.
A historia de Marín esta moi vinculada ás patentes de corso. Destaca entre os corsarios, D. Xoán Gago de Mendoza, natural de Aguete, localidade onde se atopa hoxe o seu pazo, o Pazo de Chirleu. Pero moitos outros que tiñan actividade similar estableceron tamén a súa sede en Marín.
